Son xəbərlər
Son vida
Hər tərəf ağappaq idi, axşamçağı başlayan quşbaşı qar ara vermədən yağır, ətrafdakı səssizliyə sanki yeni bir ahəng qatır, xoş bir mənzərə yaradırdı. Arabir ağaclardan qopub düşən qırovlar isə tənhalığa bürünmüş bu sükutu pozmağa cəhd edirdi...
O, hər addımında hansısa bir təhlükənin olcağını anlasa da, geri dönməyi əsla ağlının ucundan da keçirmirdi. Hətta bir dəfə kimsəsiz sukutu yararkən üşənmişdi də. Onu yalnız bir şey düşündürürdü: qarşıdakı təpəni aşmaq və onu səbirsizliklə gözləyən yaralı dostunu “neytral zona”dan çıxarmaq...
Komandir ona Yusifin şəhid olduğunu, sabah əməliyyatdan sonra nəşinin ərazidən çıxarılacağını desə də, buna inanmamışdı. Gecənin bir aləmində son borcunu yerinə yetirməyə can atırdı. Əsgər yoldaşları döyüş gedən ərazini ona təsvir etmişdilər deyə beynində xəyali bir xəritə də qurmuşdu. Bu onu mənzilə aparan tək yol idi...
Fərda kəşfiyyatçı idi. Onun Yusiflə dostluğu da elə səngərdən başlamışdı, amma yaralı olduğu üçün həmin döyüşdə iştirak edə bilməmişdi. İndi o, Yusifi xilas etməyə tələsir, içindəki hansısa hiss ona Yusifin sağ olduğunu diktə edirdi. Artıq hərbi hissədə də çaxnaşma başlamışdı, əsgər yoldaşları Fərdanın təkbaşına təhlükəli əraziyə getdiyi anlamış, ora-bura vurnuxurdular.
Budur artıq o, təpənin başındadır, ətrafda isə tam bir səssizlik, ölü sükut hakimdir. Onun yalnız eşitdiyi tək şey ayağının altındakı qarın xırçıltısı idi...
Nə qədər axtarsa da, Yusifi tapa bilmədi. Düşündü ki, əgər komandirin dediyi kimi şəhid olubsa, demək, qarın altında qalıb. Burada yubandığı hər anı təhlükəli olsa da, əliboş geri qayıtmaq da ona ağır gəlirdi. Bunu düşündükcə ümidsizliyə qapılır, addımları sanki getdikcə kiçilirdi. Astaca qarşıdakı dərəyə endi və yamacdakı quru kötüyə söykənib ətrafa nəzər saldı. Bu an dərədən gələn qəfil xışıltı onu diksindirdi, bədənini soyuq tər basdı. Düşmən kəşfiyyatı ola bilər deyə silahı həmin tərəfə tuşlayıb hazır saxladı. Xışıltı kəsildi, amma bir neçə dəqiqədən sonra yenidən eşildi. Diqqətlə qulaq kəsildi, hiss etdi ki, xışıltı artıq ondan uzaqlaşır. Artıq başqa yolu qalmamışdı, arxayınlığını şübhə altına alan bu xışıltının nə olduğunu aydınlaşdırmalı idi. Sürətlə kolların arası ilə xışıltı gələn tərəfə cumdu, bu an sanki kimsə onun ayağından tutub ağzı üstə yerə yıxdı. Müqavimətini itirdiyindən silahı da yamacda sürüşərək dərəyə düşdü. Özünü toparlayıb ayağa qalxmaq istəyəndə ona tərəf tuşlanan bıçağın tiyəsi çiynini cızdı, lakin özünü itirmədi, onunla tutaşan adamın qolunu burub yanına saldı və sinəsinə bir yumruq ilişdirdi. Zərbə alan şəxs zarıdı və söydü. Fərda diksindi və “Yusif” deyə bağırdı. Bu zaman arxadan kimsə əli ilə onun ağzını tutdu:
- Sakit ol, mənəm, ətrafda düşmən kəşfiyyatı ola bilər, - deyə pıçıldadı. Gözlərinə inanmadı, komandir də onun arxasınca gəlibmiş. Yox, yanılmamışdı, Yusif yaralı idi, ayağından ağır yara aldığına görə sürünərək ancaq dərəyə enə bilmişdi. Tez Yusifi götürüb yola düşdülər. Bir qədər getdikdən sonra arxadan səslər eşdildi. Yusifi balaca bir çökəkdə qoyub mövqe aldılar. Qarşıdakı yamacda xeyli sayda düşmən əsgəri göründü. Artıq onları təqib edirdilər. Fərda silahı tuşlayıb iki dəstəyə bölünmüş və yamacla onlara tərəf gələn əsgərlərdən öndəkini nişan aldı, güllənin açılması ilə qarşıdakı düşmən əsgərinin yerə yıxılması bir oldu. Atışma bir saata qədər çəkdi. Birdən komandir Fərdanın arxası üstə çevrildiyini gördü, ona tərəf süründü. Güllə döş qəfəsindən dəymişdi. Düşmən isə itki versə də, geri çəkilmək istəmir, onları ya sağ, ya da ölü ələ keçirməyə çalışırdı. Komandir Fərdanın başını sinəsinə sıxdı, bu zaman başına silahın dayandığını hiss etdi, artıq müqavimət də mənasız idi. O, sadəcə, Fərdanı bu boğuq xırıltının caynağından qurtarmağa çalışırdı...
Qəfil açılan atəş düşmən əsgərini yerə sərdi. Arxadan köməyə gələn əsgərlərimiz idi. Düşmən isə xeyli sayda canlı qüvvə itirərək geri çəkilirdi...
Artıq səhər açılırdı, komandir isə hələ də sanki yuxuda idi. Heç ona edilən məruzəyə də əhəmiyyət verməmişdi; Yusifi hospitala yola salmışdılar, Fərda isə “söz vermişdim, son borcumu yerinə yetirdim, komandir”, - deyə gözlərini elə onun qucağında əbədi yummuşdu.
O, sadəcə, göz yaşları içində bunları xatırlayır, yaddaşında ilişib qalan boğuq xırıltının ahəngini dinləməyə çalışırdı...
Üfüq isə sanki üç rəngə çalır, uzaqdan eşidilən top səsləri də qələbə marşını xatırladırdı...
İbrahimova Günel Canpolad qızı