YUSİF

Sinfə daxil oldum. Doqquzuncu sinfin şagirdləri hamısı əlləri çarpaz şəkildə gərgin oturmuşdular. Salamlaşdım. Uşaqlar ciddi bir imtahan gözləyirmişlər kimi yenə gərgin idilər. Mühiti bir az yumşaltmaq üçün dedim:
- Gülümsəyək, uşaqlar.
Hamısının azacıq dodağı qaçdı. Bir oğlan diqqətimi çəkdi. Geyimi hamıdan fərqlənsə də, bununla deyil, üzündəki dərin ciddiyyət və anlaşılmaz əsəbi kədərlə.
Sinifdə bütün uşaqlar ağ köynəkdə idilər, bircə o, qara idman kostyumunda. Üzündə yüngül göyərtilər və bir gözünün altında sanki göyərtilərin solmuş yerləri kimi ləkələr vardı. Üzü həm də yüngülcə cızıq-cızıq idi. Soruşdum:
- Sən niyə gülümsəmək istəmədin?
Sərt bir ciddiyyətlə cavab verdi:
- Nəyə gülüm, müəllimə?
- Adın nədir?
- Yusif.
Başımı aşağı salıb masanın üstündəki kağızlara baxdım. Sonra xüsusi diqqətimdə deyilmiş kimi nəzərlərimi Yusifdən yayındırıb sinfə yönəltdim. Sinifdə aparacağım fəaliyyət və şagirdıərin üzərinə düşən vəzifələri izah etdim.
Düşünülmüş bir ciddiyyətlə sinfə göz gəzdirib dedim:
- Mənə bir nəfərin köməyi lazım olacaq.
Çoxu əlini qaldırdı. Mən isə üzümü Yisifə tutub soruşdum:
- Bu köməyi mən səndən ala bilərəmmi?
Yusif tərəddüdsüz yerindən qalxıb mənim masama yaxınlaşdı. Mən bir qalaq vərəqi ona verib yoldaşlarına paylamasını xahiş etdim. Yusif vərəqləri cəld və səliqə ilə paylayıb yerinə keçdi.
Uşaqlara həmin vərəqdəki mətni oxumaq üçün on dəqiqə vaxt verdim. Səbirsizliklə gözləyirdim ki, bu on dəqiqə tez bitsin. Nəhayət, bitdi. Mən yenə üzümü Yisifə tutub dedim:
- Yusif, vərəqləri toplaya bilərsənmi?
Yusif yenə həmin qıvraqlıqla yerindən qalxıb, kağızları toplayıb onları mənə gətirdi. Dedim:
- Çox sağ ol, sənə əməlli-başlı zəhmət verdim.
Yusif böyüklərə məxsus təvazö ilə:
- Əstəğfürullah, - deyə cavab verdi.
Diqqət etdim ki, artıq gərginliyi çox azalıb.
Üçüncü dəfə yenə Yusifdən kömək istədim:
- Yusif, sən vərəqləri çox incəliklə, səssiz payladın. Yenə bunu sənin etməyini istəyirəm. Yusif bu dəfə qıvraqlıqla yanaşı, sanki könül rahatlığı ilə də bu təklifə razılaşdı. Bu dəfə daha incə davranaraq işini bitirdi.
Nəhayət, adi bir təşəkkürümə Yusifin üzündə gerçək təbəssüm yarandığını gördüm.
Mən bilmədim, Yusif kim idi, niyə o qədər dərin kədər var idi gözlərində və o kədər üzünə niyə ləkələr salmışdı. Mən sadəcə qısa müddət ərzində şagirdi bu kədərdən az da olsa çıxarmağı sınaqdan keçirirdim.
Amma o sınaq ürəyimdə bitmədi. Ayrılıb gəlsəm də, Yusif ağlımda qaldı.